De Reem is biej Karel gebroake

De Reem is biej Karel gebroake,

veur hem is het noe Kassa!

Deze gedachte kwam bij me op toen ik een beetje was bekomen van het bericht van het overlijden van Karel Konings op 30 januari 2013. Wanneer er iemand, bij de waterpoloërs van Eszet, Aan dae Reem heeft getrokken dan is het zeker Karel. Karel was geen lid meer van Eszet, maar hij was voor mij toch nog altijd een verenigingslid waarmee ik vele mooie momenten heb mogen beleven en die voor mij Eszet ook tot een blijvend aantrekkelijke vereniging heeft gemaakt.

Veel van de huidige Eszetters zullen hem niet in zijn actieve periode bij de club gekend hebben, maar bij de oudere waterpoloërs zullen de herinneringen weer snel bovenkomen drijven bij het verder lezen.

Karel Konings was een zoon uit een van de bekendste zwemmersfamilies van Swalmen. 12 kinderen allemaal op één na, Eszetters in hart en nieren. De hele familie was vooral betrokken bij de ontwikkeling van het waterpolo bij Eszet. In de beginfase alleen het heren waterpolo, maar al gauw daarna ook in de dames afdeling. Er waren bij de familie Konings 7 jongens die actief waterpolo speelden en bij bepaalde evenementen, zoals toernooien, als een eigen Konings-team de strijd aangingen met de rest van de waterpoloërs van Eszet.

Karel ontpopte zich al gauw als een fanatieke gangmaker bij het 1^ste herenteam. Vooral in het water  gaf hij zich voor 100%. Of het nu een training was, een oefenpartijtje, of bij het “gekuit” op zondagmorgen, Karel ging draan. Hij was geen sierlijke zwemmer, maar wel berensterk en niet kapot te krijgen, zeker niet wanneer de Eszet-eer op het spel stond. Waar anderen de strijd opgaven ging Karel door en sleepte hij zijn team door de moeilijke periode.

Op een gegeven moment kwam Karel op de proppen met een nieuwe yell voor de Eszet waterpoloteams. Een waterpolowedstrijd werd in die jaren begonnen met een yell. Liggend op de doellijn zette de aanvoerder in met “Oei-Oei” en de rest van het team antwoordde dan met “Hoi”. Dat ging zo 3x achter elkaar. Dit yellen was enerzijds om de eigen teamleden bij de zaak te betrekken en anderzijds om de tegenstanders te imponeren. Karel kwam dus met een nieuwe yell die duidelijker de bedoelingen van de Eszetters naar voren moest brengen. Het werd: “Aan dae reem!” door de aanvoerder en “Kassa!” door de rest van het team. En dat 3x achter elkaar. Ik kan jullie vertellen wanneer Karel het “Aan dae reem”, inzette, dan zouden de rugbyers van de Maori’s uit Nieuw Zeeland, dit gehoord hebbende, huilend naar huis zijn gevlucht. Het werd een succes al vanaf de eerste wedstrijd. Ja en wat betekende dat nou allemaal? Je zou het als volgt kunnen uitleggen: “We beginnen met stinkend ons best te doen en alles te geven en dan is er reden om te “kasseren”. En dat kasseren was veelvuldig aan de orde. Want elke waterpolocompetitiewedstrijd werd in die jaren afgesloten met een gezellig samenzijn met de tegenstanders en de supporters in een gezellige gelegenheid. En wanneer je daar dan bij ging aanzitten dan was dit na een overwinning natuurlijk een stuk aantrekkelijker. En ook bij deze gelegenheden was Karel de gangmaker. Meestal ging de tas van Karel open en kwam er een muziek instrument uit en werd de boel op stelten gezet met muziek, zang en polonaise. Zeker bij meerdaagse toernooien met overnachting klonk de tweede dag het “Aan dae reem”wel een stuk heser.

Dus Karel was de grote drijver achter de waterpolosuccessen van Eszet. Eszet was een sterke waterpolovereniging in Limburg en ook in Zuid Nederland. Heren 1 van Eszet werd 6x kampioen van de kring Limburg, 7x kampioen in een bondscompetitie, waarvan 1x in de 2^e  klasse. Hierbij moesten wedstrijden worden gespeeld in Rotterdam, Bergen Op Zoom, Breda, Tilburg, Eindhoven en dat allemaal op gewone door de weekse avonden. Dus niet op zaterdag of zondag. Dit was voor de werkende en zakendoende mens onmogelijk. Hier kwam nog bij dat alle vervoer meestal per trein moest gebeuren. Voor de Eszetters en zeker ook voor Karel, als zakenman, een onmogelijkheid. Maar deze opsomming geeft wel aan hoe je met veel enthousiasme en inzet als kleine dorpsclub toch een goede prestatie kunt neerzetten.

We zouden in dit overzicht Karel te kort doen als zwemsporter, indien niet gewezen werd op de prestatie die hij neerzette bij het zwemmen van langere afstanden in open water. Of het nu 1 km, 2 of 3 km waren, Karel ging er naar toe met zijn broer Chrit, waar in het land de wedstrijd ook was. Bij vele wedstrijden zwommen ze naar een podiumplaats. En voor de trainingen werd er op zondagmorgen van Asselt naar Neer gezwommen in de Maas onder begeleiding van een zeilbootje. Ook hier weer een grote gedrevenheid bij het beoefenen van zijn sport. Ik ben blij dat ik dit van nabij heb mogen meemaken, maar ik moet ook eerlijk bekennen dat ik die geweldige inzet niet altijd kon opbrengen. Daarom mijn waardering voor Karel, mijn dank voor de vele prachtige momenten die ik, als jong broekje, in die tijd met hem mocht meemaken, en voor alles dat hij voor Eszet gedaan heeft.

Karel rust zacht en zorg er maar voor dat het water warm is wanneer ik kom.

 

Wiel Dingelstad